قبل اینکه شروع کنم به اینکه چرا به پیش نمیریم و اینقدر حرکت ما کنده بایست یسری واژه ها رو تعریف کرد. واژه هایی چنان روشن که فکر میکنیم تعریفشونو بلدیم. اما موضوع اینه که هر کسی تعریفی برای خودش داره و این ما رو گمراه میکنه، چون راجع به یک کلمه صحبت میکنیم ولی مفهوم ذهنی های متفاوتی مورد نظر ماست.
در ضمن نیاز داریم یک دید از بالا هم داشته باشیم. یعنی مسائل رو از بالا ببینیم تا گمراه نشیم. یکی از مشکلات متخصصین و تحلیلگران تو ایران اینه که اینقدر در گیر جزئیات و فرمولها و ریاضی کار میشن که اصل و هدف و کلیت بحث رو فراموش می کنن.
اما نقطه شروع بحثم رو میذارم رو تعریف دانش. اینکه دانش چیه و به چه دردی میخوره. فایدش اینه که باعث میشه هدف و مقصود از تموم صحبتهایی که بعدا میکنیم رو درک کنیم. اینکه برای چی میخوایم به این تحلیل برسیم که چطور بایست راه خود را بسوی آینده بسازیم.
دانش قدرت تحلیل روابط علت و معلولی بین پدیده های جاری هستش، که به منظور پیش بینی آینده و کنترل آنها به سمت دلخواه ازش استفاده میشه.
در نتیجه در فرآیند دانش و دانش آموزی چند چیز اتفاق میوفته که بدون اونها کار ما بی نتیجه خواهد بود: اول اینکه مکانیسم علت و معلولی بین دو یا چند پدیده رو درک و تحلیل کنیم. بعد اینکه بتونیم از اون دانسته ها در پیش بینی آینده مون استفاده کنیم. اگه خوب بود که فبها ، اما اگه خوب نبود، از اون دانسته ها استفاده کنیم تا آیندمون رو به اونجایی که دلمون میخواد تغییر بدیم.
عکس کپی می باشد.
یک نکته ای که وجود داره اینه که دانش بمعنی مجموعه دانسته هایی که در کتابهایی مانند کتابهای دانشگاهی و مرجع هست ولا غیر، اصلا وجود نداره. اونچه که هست تجربه هست. تجربه هزاران سال زندگی بشر که با سعی و خطا بدست اومده و در رشته های مختلف طبقه بندی شده است. تازه در همینها هم کلی ایراد و اشتباه هست که بتدریج دارن کامل میشن. در واقع حجم دانسته های ما نسبت به ندانسته ها و بد دانسته ها تقریبا هیچه. اما حرکت و تکامل ادامه داره.
حال سوال اینجاست که خوب اگه همش تجربه هست، وقتی صحبت از دانش میکنیم دقیقا منظورمون چیه؟ بعلاوه فرق بین دانش و علم در چیست؟ در واقع دانش حاصل روش علمی در تجربه هست. اما روش علمی در تجربه چیه؟ موضوع اینه که در آن واحد بر روی هر معلولی ممکنه چندین عامل اثر بذارن که به دلایل مختلف نشه اثر هر یک رو تحلیل کرد، اندازه گرفت و حتی خیلی وقتها دید. اینه که در روش علمی ما یک محیط آزمایشگاهی درست میکنیم. بعد همه علتهایی رو که درک میکنیم و میبینیم و میتونیم، ثابت نگه میداریم و فقط به یک علت اجازه میدیم تغییر کنه. اونوقت اثرشو رو معلول مشاهده و اندازه گیری میکنیم. اینطوری احتمال و فقط احتمال خطای ما تو مشاهده و تحلیل نسبت به یک تجربه معمولی و در زندگی عادی کمتر میشه. یک چیزی که بایست دقت کرد اینه که این تجربیات در روش علمی به شیوه استانداردی نگاشته میشن تا هر کسی بتونه در هر جای دنیا اونها رو بارها و بارها تجربه و نتایج بدست اومده رو با دیگران مقایسه کنه. و همه اینها باعث میشه تا علاوه بر اصلاح سریع اشتباهات ما در مشاهده و نتیجه گیری، دانش ما بصورت تصاعدی در دنیا رشد کنه و به تکامل برسه.